Aslında gerçek şudur: “Yalnızlığa tahammülünüz yoksa evlenmeyin!”

Yalnızlık hissi kişilerin ruhsal dünyalarının çok derinlerinde var olan bir histir. Bu duygunun temeli çocukluk hatta bebeklik yıllarına ve anneyle olan ilişkiye dayanır. Her insan zaman zaman bu hisle baş etmek zorunda kalabilir. Ancak bebeklik ve çocukluk yıllarında kendilerini fazlasıyla yalnız hissetmiş, “kimse beni sevmiyor”, “ben kimse için önemli değilim”, “kimse benim farkımda değil” gibi düşüncelerin acısını fazlasıyla yaşamış olan bireyler, yetişkin hayatlarındaki yakın ilişkilerinde daha fazla zorluk yaşarlar.

Özellikle hayatın içinde karşılaştıkları kriz dönemlerinde, çocukluklarında yaşamış oldukları yalnızlık, kimsesizlik, ıssızlık hislerinin acıları çok yoğun olarak geri döner. Bu dönemlerde birlikte oldukları insanın gerçekten yanlarında olduğunu görmekte ve hissetmekte zorlanabilirler. Eşleri, sevgilileri ne yaparsa yapsın, nasıl davranırsa davransın onlara yetmeyebilir.

İnsanın hayatına bir başka insanla olan birliktelik eklendiğinde, yaşamında yalnız olmadığı, bir başka insanın hayatına eşlik ettiği güveni de yerleşir. Buna rağmen bireysel yaşantı da devam eder. Sağlıklı bir eş ilişkisi dip dibe sürekli bir arada olan, her şeyi bir arada yapan çiftlerin ilişkisi değil, bireysel yaşamında kendi isteklerini gerçekleştirebilen, kendi hayatını yaşadığı halde günün sonunda birleşmenin keyfini yaşayabilen çiftlerin ilişkisidir. Günün sonunda bireysel mutsuzluklar ve yorgunluklar olsa da, bir sonraki gün yanında ve yakınında hissedebileceğini bilebilmektir.       

SEÇİL ÖZBEKLİK, Uzman psikolojik danışman